Tussen de boerderijen van de families Klaus en Michiels in Ommel ligt een diepe sloot. Als er gevaar dreigt, moet de sloot de gezinnen beschermen. Als de Engelsen en de Duitsers elkaar op 22 september 1944 zwaar onder vuur nemen, zoeken de gezinnen dekking.
Helaas kan de schuilplek hen niet goed genoeg beschermen: acht kinderen zijn op slag dood. Later overlijden nog twee kinderen en moeder Michiels. De elf doden slaan een gat in de families. Dora Michiels heeft het er nog altijd moeilijk mee: ''Als het erover gaat, slaat altijd mijn keel dicht. Dan komt alles weer boven.''
Op de ochtend van 22 september 1944 wordt er zo heftig geschoten dat de gezinnen de sloot in vluchten. Dora Michiels en Martien Klaus zijn nog maar klein, respectievelijk acht en zeven. Ze hebben al eerder moeten schuilen en weten precies hoe het werkt. ''De kleinen moesten er eerst in'', zegt Dora Michiels. ''Dan kwamen de ouders er achteraan.'' ''Vader en moeder hadden de allerkleinsten op schoot'', vult Martien Klaus aan.
De gezinnen denken dat ze er veilig zijn, dat ze in de diepe sloot niet geraakt kunnen worden. Toch gaat het helemaal mis. Bij de sloot staan bomen. ''Er kwam een granaat tegen een van die bomen'', vertelt Martien Klaus, ''en die viel recht naar beneden. Daardoor zijn de meeste doden gevallen.''
'Hij ging niet mee'
''In een keer was het één grote stofwolk en werd er geroepen 'Eruit! Eruit!', vertelt Dora aangedaan. Haar jongste broertje ligt naast haar. Ze geeft hem een hand om hem mee te krijgen. ''Maar hij ging niet mee.'' Dora probeert het nog eens maar haar broertje Martien Michiels komt niet mee. ''Iemand anders heeft hem eruit gehaald. Wij liepen toen al buiten.''
Ze liepen uiteindelijk naar de boerderij van de familie Klaus. ''Daar lagen alle doden en daar lag hij al tussen. Ik dacht: 'hoe kan dat nou? Dat hij hier ligt, en net liep hij niet mee.' Toen zag ik pas dat hij dood was.'' Eén klein scherfje van de granaat in zijn achterhoofd was het broertje van Dora fataal geworden.
Vingers kwijt
Niet alleen de doden, maar ook de gewonden worden naar de woonkamer van de familie Klaus gebracht. ''Daar heb ik ook tussen gelegen, wat ik niet meer weet.'' Dora herinnert het zich nog wel. ''Ik hoor jou nog schreeuwen van de pijn'', vertelt ze buurjongen Martien later. De 7-jarige Martien was zwaargewond. Hij heeft een scherf in zijn heup en in zijn been.
Verder verliest hij een paar vingers. ''We leerden vroeger allemaal bidden. Dus ik zat zo ook te bidden'', zegt Martien terwijl hij zijn handen vouwt. ''Toen is er een scherf overheen gegaan en die heeft de vingers meegenomen.''
Twee zusjes van Dora liggen nog een paar dagen in het ziekenhuis in Geldrop maar overlijden alsnog. Moeder Michiels kan de pijn van het verlies niet aan. ''Die is gestorven van verdriet.''
